EdebiyatŞiir

Bir Sessizlikte Tükenmek

Kaç yıl geçti ardından sayamadım

Bir geçmişin hatırasında tükenip kaldım

Geçmiş bir bekleyişin gölgesinde

Umutsuzluğun hikayesinde sustum, düşündüm.

Kelimeler kifayetsiz kalacak kadar tükendi

Özlem, yıktı yüreğimizdeki duyguları

Katedilen mesafeler ayrılığın kararsız adımlarıydı

Umudun kapısını açacak gün batmaya başladı.

Duygularımız yankılanıyordu gökyüzünde

Mavi gökleri süslercesine huzura kavuşmuşlardı

Ayaklarımız sokağın köşebaşında yere çivilenmiş gibi

Görüyorduk karanlığın zamana hükmünde gün batımını.

Hüznün yurduna yol almışız

Tutunmak istediğimiz duvarlar elimizden kayıyor sanki

Zihnimizde kopan fırtınalar

Karanlığın çıkmazında umudu arıyor.

Düşüncelerimiz sessizliğin himayesinde savruluyordu

Suskunluğumuz sürgün yolumuzun karanlığıydı

Dile gelen her kelime kaderin ıssızlığına terkedilmiş

Bir bakış, bir sesleniş bütün sessizliği kül etmişti.

Bir sessizlikte tükenmek,

Gönül menzilinin dışına çıkamamaktır

Bir sessizlikte tükenmek,

Konuşacak gücün kalmaması, acının olgunluğa erişmesidir.

Bir girdaba sürüklenmiş gibi

Arıyoruz karanlığın ufkunda aydınlığı

Bazen bir mum ışığının gölgesinde

Hatırlıyoruz, bizi biz yapan hayallerimizi.

Kabullenilmiş bir sessizliğin yansımasıydı mesafeler

Bir yorgun tebessüm gizlemişti bizi fısıltıların ardına

Her bekleyiş bir iradenin anlamıydı

Sarstı özlemimizi boğuk hıçkırıklar, suskun yalnızlıklar.

Tutunacak yer bulamıyorum

Arıyorum, onu görür gibi

Üzerime gelen sessizlikte umudu

Yaşantımız ipe serilmiş gibi

Hissediyorum, geride bıraktığımızı zannettiğimiz

Karanlıkların çıkmazında kaybolan düşüncelerimizi.

İlgili Makaleler

2 Yorum

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu