Büyüyoruz

Bazen çevremizdekileri tanımadığımızı hissederiz. Çok değişik değil mi? Sanki kocaman bir maskeli balodayız. Yüzüne bakıyorum derken maskesi düşüveriyor ellerine. Düşen maskesine üzülüyor musun, seviniyor musun sen de anlamıyorsun. Aslında üzücü hatta çoğu zaman kırıcı. Soruyorum bazen kendime “Değişir mi insan?” Hakikatten değişir mi bu insan denilen şey?

Aynaya bakıyorum, on yıl öncesini düşlüyorum. Onu da aynaya çağırıyorum. Yan yanayız. Aynı gibiyiz ama değiliz. Şimdi ben de mi iki yüzlü oldum? Benden daha zayıf, daha çok gülüyor ve inanır mısınız gülerken gözlerinin içi parlıyor. Parlayabiliyormuş? Sonra kendime dönüyorum, azıcık tebessüm ediyorum. Yok, olmuyor. Gözlerim parlamıyor. Hatta gülüşüm gülüş bile sayılmaz, olsa olsa zorunlu bir tebessüm. “Tamam.” diyorum “Değişiyor insan.” Gülüşlerini açıkta bırakınca bayatlıyor.

Bayatlayan bir gülüşle ne yapılır ki? Bayat denince aklıma ilk ekmek geliyor. Bayat ekmeğin kızartılması normalinden güzel oluyor ama sıcakken.

Acaba duygularda bayatlıyor mu? Böyle aça aça kendini; gönlündeki poşeti döke döke; sevince, üzülünce, öfkelenince duygular bayatlıyor mu? Öyle olmalı. Çünkü aynaya bakıyorum on yıl önceki ben tazecik. “Evet” diyorum. “İnsanlar değişiyor fakat gidişat hiç iyi değil.”

Üzülüyorum. On yıl önceki ben tutuyor elimi, bakıyor bana. Yine o içten gülümsemesini takınıyor. İmreniyorum. Diğer eli yanağımı avuçluyor. Seviyor sanıyorum halbuki bu aralar benden habersiz akan gözyaşlarımı siliyormuş. Kulağıma yaklaşıyor “Geçecek.” diyor yumuşak bir sesle. Biraz duruyor, bir daha yaklaşıyor “Geçmeli.” diyor. Düşünceli bir şekilde ona bakıyorum. Aynı şekilde ona yaklaşıp fısıldıyorum “Geçiyor ama izi kalıyor.” Gülüşü soluyor, kaşlarını çatıyor. “Yara, bere istemem ben!” diyor. Gülüyorum bu sefer ki içten oluyor anlamsız bir biçimde. “Neden?” diye soruveriyorum. “Olmaz! Herkes görür yaralarımı, alay ederler benimle daha sonra yenilerini açarlar.” Gülüşüm derinleşiyor. Bu sefer elimle ben yanağını avuçluyorum. “İnsanlar kördür hatta sağır. Bu yaraları görecek olanlar sana kalbiyle bakan kişiler olacak. Onlarsa yenilerini açmak yerine eskilerini kapatacak.” deyince gülümsemesi geri geliyor. Sonra aynaya dönüyoruz. Aklıma ilk gelen şeyi söylüyorum. “Büyüyoruz.”