“Hepimize ne kadar yakın ya da ne kadar uzak. Baştan anlaşalım. Ne sen ne de o anlayamayacak.”
Biriktirmeye başladığım şeyler hala para değil. Sanırım bu sebeple korkularımda birikmeyen param kadar az. Ama bu ne bir pişmanlık ne de bir umut. Sen kokan sokaklar aslında hep aynı kokuyormuş. Bunu sen koktuğunu düşündüğüm o hediyeyi görünce fark ettim. Aslında fikirlerimde bazen kokuyor. Fikirlerin kaynağı sen misin, yoksa ben mi bunun yaratıcısıyım bilmiyorum. Evet, çoğu zaman bilmiyorum. Anlamadıysan eğer anlamaya çalışma. Ben de biliyorum fikirler kokmaz.
Gözler, gözyaşlarına sahip olamıyorsa eğer, güçsüz olduğun anlamına gelmez. Suçlamak gibi olmasın ama gözlerin sahiplenmeyi sevmiyor demektir. Biraz düşündüm de; sanırım ben sadece gözyaşlarıma sahip olabiliyorum. Tam o şiiri yazmaya başlayacağım diye düşünürken. Neden yazmamam gerektiğini hatırlıyorum. İnanmayacaksınız ama hatıralar da kokuyor. Sonra gözyaşlarım beni terk etmeye kalkıyor.
İzin vermiyorum.
Çok defa anlattım. Tabi kendime anlattım aslında. Şimdi de yazıyorum. Evet ne yazdığım anlaşılmasın diye yazıyorum. Yitip gidecek bir yazı olsun diye yazıyorum.
Yitip gitmesini istediğim her şey için yazıyorum.
Hissediyor musun?
Hisset.
