Küçükken her şey çabucak olsun isterdim. Ödevler hemen bitsin, kitapların sonu bir an önce gelsin, reklamlar hızlıca geçsin, cuma günü çabucak gelsin…
Şimdi büyüdüm mü? Bilmiyorum.
Artık her şey çabucak mı oluyor? Hiç sanmıyorum.
Ama şunu öğrendim ki zaman insanın en kıymetlisiymiş. Geçerken fark etmediğimiz birçok şey sonradan anlam kazanıyormuş.
Bugün sizi buradan alıyorum ve bir kayıkla anı denizinde yolculuğa çıkarıyorum.
Babama her akşam kahve yapardım.
Bazen küçük kahveci bardağında,
Bazen de büyük kupada.
Bir gün yaptığım kahve bol köpüklü oldu. Vay be dedim oldu bu iş, ne güzel de köpürtmüştüm. Kendimden emin bir şekilde götürdüm kahveyi babama. “Nasıl olmuş kahven baba?’’ dedim adeta bir barista havasında. “Çok güzel olmuş, eline sağlık kızım.’’ diye cevap verdi babam da. Öğrendim ya bu işi, hem öncekilere göre daha hızlı oluyor zaten daha bir keyifli yapıyorum kahveyi. Aradan birkaç gün geçiyor. Ben yeni buluş kahvemi yapıyorum sürekli. Yine bir gün kahve yapmaya mutfağa gidecekken annem sesleniyor.
“Bu sefer suyun kaynamasını bekle kızım.’’
Kahve hızlı oluyordu çünkü suyun kaynamasını beklemiyordum.
Meğerse su tam kaynamadığı için o kadar köpüklü oluyormuş.
Ama iyi ki o gün kahveyi çabucak yapmışım. Yoksa babamın bana kıyamayıp içtiği o soğuk kahveleri bugün böyle anlatamazdım.
Bu anı için teşekkür ederim aceleci kız çocuğu ve onun mükemmel babası…
Bu anı için ben de sana teşekkür ederim, o zamanların aceleci kız çocuğu, şimdilerde ise benim kalbi güzel çiçeek dostum ❣️
Bizi çıkaracağın nice güzel yolculuklara…
Çıktığımız tüm yollarda birlikte olmayı diliyorum, iyi ki varsın canım çiçom🍀