Pazar Kahvaltısı

Uyandım…

Duyuyorum; içeride çizgi film açık Tom and Jerry sayesinde alıştım bu klasik müziğe de. Annem geldi “hadi be kızım kalk artık, hazır kahvaltı.” Hiç kalkasım yok ama hafiften acıktığımı da hissetmiyor değilim. Imm mis gibi kızarmış ekmek kokusu da geldi. Geçtim salona sıradan bir Pazar kahvaltısı; sofrada babam, kardeşim off o sucuğa ekmek banmak var şimdi… Ama sinirliyim anneme kaldırdı beni diye; somurtuyorum. Kalktım sofradan kanepeye geçtim, ezberlediğim çizgi filmi izlemek için. Annem yine söyleniyor tabi “niye bizimle yemiyorsun?” diye. Aman yesem ne olur yemesem ne olur, her hafta sonu aynı tatava… Bir ses duyuyorum, kapı çalıyor gibi ama kimse kapıyı açmak için hamle yapmıyor. Onlar zilin sesini duymuyorlar mı yoksa?

Uyandım.
Kapı sesiyle uyandım. Kardeşim dışarıdan yemek sipariş etmiş “kruvasan var.” diyor. Gerçeğe dönüyorum, ikimiz varız evde. Sinirleniyorum kendime. Değerini bilemedim diye kızıyorum çok. Somurtacağıma yumurta tokuşturma klişelerine düşseydim keşke. Çok kıymetli aslında kalabalık bir sofrada, bir düzene ait olmak.
Değerini bilmek lazım…
Annemle babam hayattalar çok şükür. Ama hepimiz dağıldık, hayat bizi farklı yollara soktu. Şimdi kimse sabahları beni “hadi kahvaltıya!” diye kimi zaman tatlı tatlı kimi zaman da zorla sofraya çağırmıyor. Zaten öyle bir sofra da yok. Eğer birimiz yemek yaparsak veya dışarıdan söylersek herkes kendi tepsisine koyuyor ve odasında yiyor yemeğini. İnternetin kotasının dolmasından ve yavaşlamasından şikayet ediyor babam. Doluyor ne yapayım? Avrupa Yakası izliyorum yemek yerken. Onlar, artık sadece hayallerimde olan kahvaltı sofrasında oturuyorlar bölüm başlarında. Annem de kızıyor. “Çocuk gibisin hala yemek yerken bir şey izlemeye mi ihtiyacın var?” diye. Evet var. İnsanın içindeki yalnızlık duygusunu alıyorlar bir parça da olsa.

İhtiyacım var.