DenemeEdebiyat

İnsan Ol(ama)mak!

Dünya ortalama 5600 yıldır savaş içinde ve bu süre içerisinde toplam 15 binin üzerinde savaş meydana geldi. Bu savaşların kimisi bölgesel kimisi ulusal alanda oldu ve bu yaşanan savaşlardan dolayı 3 milyar 700 milyon insan hayatını kaybetti.

Yakın zamana dönüp 1. dünya savaşında ölen 100 kişiden 15’i sivil, 2. dünya savaşında ise ölen 100 kişiden 90’ı sivildi. Bu iki savaş toplamda 80 milyondan fazla insanın ölmesine sebep olmuştur. Fakat savaşın etkisi ile hayatını kaybeden, sakat kalan insan sayısı bundan çokça fazla.

İnsanlığın tarihi savaşlar ve yıkımlar üzerine kurmuş olduğu gerçeği, kanla beslenen ülkeler olduğu müddetçe de bitmeyeceği aşikar. Ne çok basit, okuyup geçiyoruz hemen. Rakamların üzerinde bile durmayı sevmiyoruz. Üstüne basarak geçtiğimiz topraklar, bir başka hayatın kan gölü ve biz bunu bilerek yaşamaya, yaşarken öldürmeye devam ediyoruz. Şu ana kadar yaşanan savaşlarda hayatını kaybeden insanların sayısı bir anda yok olsa ne olurdu sizce?

İki kişiden 1’inin öldüğünü düşünelim. 4 kişilik bir evde 2 kişi kalması. Çok daha derin bir durumdan bahsetmek istiyorum şimdi; Savaşta ve savaşla büyüyen insanlardan, siz bahçenizde çiçek ekip akşam huzurlu bir şekilde uyurken üstünüze yağan bombalardan, tek suçunuz farklı bir coğrafyada yaşamak olduğundan. O yüzden yeni tanıştığınız bir insan önce size nerelisin diye sorar. Dünyalıyız arkadaşlar. “Hepimiz bu gezegenin kanayan yaralarıyız.”

Hiroşima’ya 1945 yılında atılan “şişman adam”, insanların öldürürken bile ne kadar eğlenebildiğini gösteriyor aslında bize. “Şişman adam” ve “Küçük oğlan” isimli atom bombalarını atan pilotlar madalyalar alırken, ben en yaşlı ağaç olarak yıkılmadan izleyebildim bütün olanları. Köklerim çok sağlam değildi aslında ve gördüklerim sonrasında kendimi astım. Bir ağaç nasıl kendini asar demeyin sakın. Çocuklar geldiler önce yanıma, salıncak kurup sallanırlar zannettim ama yanılmışım. 3 kolu olan belki de hiç kolu olmayan çocuklar vardı. Kediler geldi, tüyleri dökülmüştü. Anneler geldi geçti yanımdan, sustum. Rüzgar bile esmedi yıllarca. Bir çocuk büyüdü sonra ve şunları söyledi; “Biz, bize bomba atanlarla düşman değiliz ve hiç olmadık.” İşte o zaman insan olmanın kıymetini anladım ve astım kendimi.

Bütün kıymetimizi kendi ellerimizle yok ederken, yakarken kitapları, yıkarken evleri, her şey bizim için diye düşünüp her şeyi bizim hale getirdik. Bizler vahşetin çağrısı, kavgacı fanatik, insanca düşünmeye çalışırken bile kendi içinde farklı olandan nefret eden varlıklarız sadece.

Ahmet

Ruhun karanlığından, savaşın başında ve kimyasal silahların ortasında doğan insan.

İlgili Makaleler

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu