DenemeEdebiyat

Zamanı Var

Yaşamımın son 2 yılı aralanmayan , “Anlaşılmak” fiilinden bitap düşmüş inziva perdelerinin arkasında geçiyor. Vazgeçer gibi ,içten kırgın ve burukperest. Bir aşk tomurcuğu belirdi vaktinden önce kalp mahzenimde. Baba gibi saydım, abi gibi sevdim. Yine dönüp dolaşıp hikayenin başına geldiğimde çocuklar gibi meraklı, hassas ve toy oluşumu, daha fazla filizlendirmeden soldurdum. Vaktinden önce açan her çiçek elbet bir gün solar. Bunu ne babaannemin balkonundaki saksılarından ne de kendisinin görmüş geçirmiş yaşantısının söz dağarcıklarından öğrendim. Zaten ikisi de hiç olmadı. Neyse işte evet ne diyorduk? Vaktinden önce… Zamanını bekleyen bir zambak, kasımpatı, menekşe, begonvil ya da papatya… Bense artık herhangi biri ya da hiçbirisiyim. Kendi bahçemde kendi toprağımda sulanarak köklerimden doğacağım.
Yorgun ama telaşsız, vakti gelince.

İlgili Makaleler

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu