Dena’nın Anısına…

Belki de yarım kalması gerekiyordu, belki de bazı hikayeler kendini yarım bırakarak tamamlıyordu. Yarım bir son, sonsuz bir başlangıçtan daha kıymetli olabilir miydi?

Belki de bu da tamamlanacağından emin olmadığımız bir yoldu. Yola çıkmadan önce yaptığımız planlar ve yanımızda olan insanlar mı tamamlıyordu yolu?

Bu sabah yola çıkacaktık. Babam, Dena, mango ve ben. Dena şimdi evinin derin sularına ruhunu bırakmayı bekliyor. Mango asıl iklimine kavuşacağı için mutlu. Ben sağ koltukta trajik bir duyguda gidiyorum.

Babam kalan yolu hesaplıyor… Bir adım sonrasını bileceğimizden bu kadar emin.

Annem uzun yola, o olmadan çıktık diye endişeli…

Belki de bir daha bu yola çıkma şansım olmayacak anne dedim kabul etti. Yol aynı yol olarak kalacaktı ama mango belki solardı, babam belki giderdi. Ben her anın içinde var olan 2.ihtimale kalırdım.

Annemin tropikal bir meyveyi karasal iklimde büyütebileceğine olan inancı ile büyütmüştü beni. Sanırım bu nedenle 1 adım sonrasını bilmediğim yollara olan inancım. Diğer ihtimal yol bitene kadar belki de solardı. Biz solmama ihtimaline sarıldık. Balkonda su verirken gerçekten sevdiğin her şey büyür, toprak değil asıl olan ve güneşin doğduğu açıda değil demişti. Buna halâ inanıyordu. Tüm anneler buna inanıyor muydu?

Ben bu yazıyı babam uyurken yazdım. Yine yolda ama en farklı yolculuğumda bir eksikle. Bugün Dena benimle birlikte 5.şehrini geziyor olabilecekken zamanın 2. İhtimalini seçti dün akşam. 1.5yılı yanına alıp mamalarını masada bıraktı. Biz onunla çıktığımız ilk yolculuğa yeniden varıyoruz.

Orda, evin önündeki taşlı sahilde oturmuştuk. Ben hep sorduğum soruyu sordum peki seneye bugün nerde oluruz sence?

Yaşayıp görelim demiştir içinden. Ben bugün yaşayıp görelim dediğimiz yere giderken bir yolun ne uzun ne de çok kısa olduğunu gördüm. Bir gün yeniden gitmek istesem dağlarında çiçekler açan bir sabaha kim eksilir yoldan kim kalır yanımda…

Bir gün yeniden gitmek için vaktimiz olur mu?

Babam beyaz saçlarını bana bıraktı. Seneye yeniden yola çıkabilelim diye. Annem çantamıza kiraz doldurdu. Seneye yine yeniden yola çıkabilelim diye.

Benim kafamda aynı müzikler çaldı. Aynı denize kavuşma isteği. Aynı çocukluk. Ben ne zaman büyürüm, ne zaman yaş alırım. Yoksa sevdiğim her şey de çocuk mu kalırım. Bir dondurmaya kanar, mavi bir balığı içime mi alırım.

Sabah önce onu uğurlarım. Gördüğüm her deniz de unutmadan fısıldar selamlarım. Bazı bağlar sonsuz olurdu değil mi? Bazı hikayeler de yarım kalsın diye yazılırdı.

Bu benim yarımım…