En kalabalıklar arasında bile yalnız hissetmek kendini. Suskun hissetmek en derin çığlıklarının arasında. Korkmak sevdiklerinden uzakta kalmaktan. Hiç dönememekten gittiğin yerlerden. Herkes aynı yerden bakarken farklı bakmak sonlara. Yordu beni… Zor olanı başarmaya çabalarken kolay olana inancımı yitirdim. Çabasız sevgiye, çabasız ulaşılana… Oysa inanamamak en büyük umutsuzluktur bilirim. Ne zaman ki unutsam kendimi ve kalıntılarını arasam kendimde bulamadıklarımın yeniden dikiyorum  umutsuzluk duvarını. Yeniden buluyorum kendimi başladığım yerde. Ne zamanki bana benzeyen yanlarını görsem birinin kaçıyorum kendimden kaçtığım gibi. Bir adım öteye bile gidemeden.. İnanmaya korkuyorum. Umutlanıp yıkılmaktan yıkılıpta toparlanamamaktan… Uzlaşamıyorum kendimle. Affedemiyorum. Buğulanan bakışlarım hiç bırakmıyor yerini gülüşlere. Belkide vazgeçmeliyim dindirmeliyim öfkemi. Kabullenmeliyim kendimi. Kaçmamalıyım kendimden. Sinirlenmemeliyim susanlara bu denli benzedikleri için bana. Kalmalıyım böyle beni ben yapan yanlarımla…