Mahalle Halkı

Katil olmadığını söyleyenlerin intihara sürüklediği bir saatte yazıyorum.

Yerin üstünden diptekilere gülenler görüyorum.

İnsanlık;

Gerginliği soluk bir ten gibi üzerine geçirmiş,

Ellerinde ışığı kırmış,

Gözleriyle ölü bir bebeği doğurmuş

Ve en son kendisine yarattığı sahte kimliklerle sokakta kalan bir kız çocuğunun üzerini örterken görülmüştü.

Varoş mahallenin halkı çareyi çaresizlikte bulmuş,

Acılarını kahkahalarının kucağında emzirmiş,

Yorgunluktan ellerini bile nereye koyacağını bilemez hale gelmişti.

Çok eskiden bir dostum vardı mahallede.

Öyle çok ilaç içerdi ki anlayamazdım, karşımda intihar etse.

Ve bir hazan vaktinde öldü,

Doktorlar şekerden derdi,

İşin aslı göz kapakları kirpiklerinin ağırlığına yenik düştü.

Bir de birkaç kadın tanırdım mahalleden.

O da Dionysos’un şarap dağıttığı gecelerden.

İçlerinden biri şairdi,

Sarhoş elleri ayık hayatlara şiirler yazardı.

İşte bazı mahallelerde yaşam böyledir,

Görgüsüz kurallar içinde soluk alıp vermeye devam eder,

Güneş merhabasını her zaman gecekondulardan önce gökdelenlere der.