Sözlerim de hislerim gibi karışık
Ama her kelimesi kendimle barışık.
Peş peşe sarıp yaktığım sigaralar
Bazen kalemime destek sağlar
Bazen ateşime su serper
Ama işin sonunda karışır renkler
Anlayamayıp anlamlandıramadığım meseleler,
Karışık hislerimi besler, cephe alır resmen kafiyeler
Yazmak istediğim şeyler, kalemimi lekeler
Ama mikrometreyi meslek edinenler yeteneğimi çekemezler
Bu konu ile ilgili şunu söylemek istiyorum son bir kere
Bunları işlemek için kalp gerek, bunun ismi saf yetenek
Daha fazla kamçılayamam enaniyet atını
Çünkü veren alır, gördüm gözümle birkaçını
Her ne ise.
Zor piyasada ayakta kalmak çok sebepten ötürü, götürü işler korkutur gözümü, kodumun yetkilileri bilemez koşulu, koşturur bilenleri.
Ama bunun altından da kalkmanın yolunu buldum, zor kısmı, hazmetmek gerekiyor yudum yudum.
Şimdi sana bi’sır vereceğim ama yakası kapalı ve sevmez hiç yalanı:
Az zamanda çok iş başarttırmak lütfudur yaradanın, muktezası; kalp ile bilmeli önemini onun istediğini okumanın.
Ve bir sır daha; “birden sûdur eder tüm gerçekler” bu söz bir kitapta geçmekte.
Bak dikkatlice yedi renge, ne demek istediğimi anlarsın güzelce.
Daha fazla istemiyorum yazmak çünkü gelmiyor içimden karalamak. Görmek için gerekiyor daha fazla okumak.
