Yardım çığlıları atan insanların seslerine karşın kulaklarını tıkayan insanların; onlar hayattan yok olduklarında isyan etmeye, üzülmeye, sosyal medyada paylaşmaya ne kadar hakkı vardı? İnsanlar tutunacak dal ararken umursamayan ama gücü tükendiğinde yardıma koşan kişiler ne kadar iyi olabilirdi ki? Bir kadının, bir erkeğin yardım çığlıklarını attıkları kahkahalarla, dinledikleri şarkılarla bastırmaları doğru muydu? Sizce aynaya baktığında kendinden utanan gözlerim, başka insanların gözlerine bakarak çektiği acıları nasıl anlatabilirdi…
(…)
Sadece yaşamaktı hayalim ama insanlar yüzünden vücudumun her yerini gizledim. Bakışlarınızla yediniz, sözlerinizle kalbimi lime lime ettiniz. Benim ölmemin sebebi bizzat sizlersiniz… Önce hayallerim öldü, sonra bedenim. Hayallerim yokken ben bu bedeni neydeyim? Korkarak yaşamaktansa, ölmeyi yeğlerim…
Sessiz kaldım her şeye, öldürdü caninin biri beni kese kese. Dayanmaya çalıştım saatlerce, kanlar durmadı, veda ettim öylece. Yaşamaktı tek hayalim, şimdi söyleyin bana ben neydeyim…
Annem beklerken beni, taciz etti namussuzun biri! Kulaklarımda silah sesi, bedenimde bir ürperti. Siyahlara bürünün, bir kadın daha bu ülkeden veda etti…
