Vazgeçtim, ağır bir kelime. Yaşadığın her anı elinin tersiyle itmek. Tecrübelerini çöpe atmak, hatıralarını rafa kaldırmak… Cam kenarı dahi olmayan bir biletle hicret etmek, hicranın güzelliğini umarak.
Alıştığın baharları kışta bırakmak, tanıdık esnafları, her gün ekmek aldığın bakkalı, mutsuz ya da yorgun olsan da selam verdiğin mahalledeki teyzeleri arkanda bırakıp gitmek…
Vazgeçmek, uzaklaştığın kadar omuzlarına binen keşkeler, uzaklaştığın kadar pişmanlık, bulduğunun bıraktığından daha iyi olup olmayacağını bilemeyeceğin garip bir yolculuk.
Hep arayışta olmak ama hiç aradığını bulamamak ve aslında bilmemek neyi aradığını… İstemek ve kabullenmek terazisini dengeleyememek…
Bilmem, belki vazgeçmek ne bunlardır ne de bir başkası. Anlatamadım belki de.
O yüzden ben de vazgeçtim…
