Özleme dair ne varsa hissediyorum şimdi. Hissediyorum çünkü ani olmayan bir ayrılık, aylar öncesinden hazırlıklar yapılıp, valizler toplanıp, neşeyle gideceği yere bırakılıp… Hiç adım atmadığım bir memlekete geldim ben. Taşından suyuna kadar her şeyini tek başıma öğrenmek zorunda kaldım.
Yalnızlığa dair ne varsa hissediyorum şimdi. Hissediyorum çünkü istediğim tek şeydi çekip gitmek, uzaklaşmak ve arkama bakmadan yeni bir dünya kurmak kendime. Şimdi sırtımı yaslayacak tek bir omuz bile göremiyorum etrafımda. Nereye gitsem, kiminle konuşsam o kadar yabancı ki bana… Ne yaşarsam yaşayayım aşağı insem, yukarı çıksam, gezsem, otursam her zaman peşimde beni kovalayan biri varmışçasına duramıyorum yerimde. Hani bazı misafirlikler öyle kalabalık olur ki salonda oturacak yer bulamazsınız da nereye otursanız batar, huzursuz olursunuz ya öyle bir şey işte. Sanki bu şehir dolmuş, herkes kendine bir yer bulup oturmuş ama ben oturamadan sandalyeler dolmuş ve şarkı durmuş gibi. Ayakta kalmışım ve oyundan elenmişim. Bu şehir beni istemiyor gibi.
Çok güzel bir yazı olmuş, devamını bekliyoruz.