Bir çok şeyin başlaması ve bitmesi için güzel bir mevsimdi yaz. Bizim için genellikle bitişlerin başlangıcıydı. Bilirdik hangi gün biteceğini ve hangi gün yazlığa adım atacağımızı. Çocukluğumuzun, ilk gençlik yıllarımızın ,ilk telaşların ,ilk olan bir çok şeyin başladığı ama evin içine sinip sessizce yaşayarak bitmediği bir yerdi.
İçine hep olurundan fazla şeyler sığdırmaya çalıştığımız bir yer…fazla insanlar, fazla duygular, fazla sesler…
Annem kendi için her şeyin en azını başkaları içinse hep en fazlasını severdi. Yaptığı yemekler hiç bitmezdi. Ya birden başka birisi gelirse ihtimalinde yaşardı onun kalbi. Her şeyin hep en çoğunu en güzelini verdi bize ve adını bile bilmediği birçok insana.
Yine fazla insan sığdırmıştı. Tüm sesler aynı anda gidince fark ettik; insanın, bir anda çoğaltıp bir anda yalnızlaşabileceğini. Hepsi küçücük bir andı. Birlikte kahve içip temizlik yapıp, birlikte kısa bir nefes aldıktan sonra kucak dolusu insanın bir anda arabaya binip uzaklaşması…her şey bir andı.
Tek tek yolcu ettik. Yavaş yavaş soğudu yaz. Evin önündeki limonlar henüz yeşilden sarıya dönmemişti. Hala yaz devam ediyor diye avunurken tüm sessizliği ile oturdu yanımıza.
Her şey sadece birer duvar, bir koltuk,bir masaydı. Tüm söylenmişliğe rağmen insan lazımdı. Bazen az bazen çok ama lazımdı. Bir koltuğun eskimesi ve kıymetlenmesi için, bir duvarın kirlenmesi ve annemin telaşlanması için, eşikteki taşın değerlenmesi için bile bir çocuğun takılıp düşmesi lazımdı. Dünyanın yükünü bırakıp girdiğimiz kapıda, içimize sarılacak kollar lazımdı.
Dokuz ay bekledigimiz bir mevsimi tüketişimiz geçti gözlerimizden. Oturup sessizce okey taşlarını izledik. Kimsenin bir iddası yoktu. Yazın son okeyi ve herkesin tekar ne zaman geleceğini bilmeden dizdiği perlerin gecesiydi.
Son taşı kim atmıştı bir önemi yoktu. Teyzem takımı toplayıp paketlemişti. Bu, artık seneye diğer el diyişiydi.
Ben tüm yaşanmışlıklarda ilk gidişlerimi hiç hissetmezdim. Asıl gitmek hep ikinci seferlerdi. İlklerde, ardına bakmadan gittiğin yerlerde ne oldugunu hiç düşünmeden geçen tüm zamanlar ikinci sarılışlarsa üstüme çökerdi.
Yaz bizi ugurlarken kocaman sarıldık. Sarılmak bizim için her mevsim yazdı.
Ve her an olduğu yerde kalıyordu,asla yanımızda taşıyamıyorduk.
Gittik.
