İnsanlar diyorum bayım, hayattan neden keyif almaz?
Neden bu kadar kalabalık memnuniyetsizlik? Size soruyorum bayım?
Neden otobüs duraklarında umutlar?
Neden?
Nereye gitmeliyiz taze umutlar için?
Niye sevmek için bekliyoruz da, sevmiyoruz? Ucu görünmeyen ufuklara dalıp,
Sonra kendimizi yargılıyoruz.
Söylesenize bayım kim verdi bu hakkı bize?
Ne cüretle! Hayal olan şeyi görmek isteriz! Bakmıyoruz ve görmedim diyoruz.
Susuyoruz, çünkü içimiz ahlar ile dolu,
Uçurtmalarımız çoktan kırıldı bizim.
Her şey çok siyah beyaz,
Renkler sanki terk etti bizi.
Nedir bu olanlar bayım?
Ne bu hengâme, ne bu kargaşa?
Vapur iskelesinde fırlattım daha bu sabah yıllanmış umudumu…
Derin derin bakmadım denize düşünmek için,
Çok düşünmüştüm her şeyi fazlasıyla.
Kaybolmuştum devrik hayallerimde.
Yitik bir gemiydi ruhum, ölümle iç içe.
