Kız arka koltukta. Yanına bir oğlan oturuyor. Belli sevdiceği. Sıkıca sarılıyorlar kenetlenmişçesine. Özledim diyor. Kız mutlu ve mahçup. Nasıl olmasın ki! Bense Aşil’in şarkısını söylüyorum. Arkama bakmadan Patroklos misali kendime dönüyorum. Katilim ben. Aidiyetsizliğin, sevgisizliğin, kimsesizliğin… Bambaşka bir dünyaya sürgün ediliyorum. Orada bir krallığa rastlıyor patikam. Aşk derinlerde gizli bir hazine gibi bırakılmış. Ona hiç benzemeyen ve bir o kadar da çok benzeyen evini arıyor. Bu savaşın kehaneti malum olsa da ölmekten korkmayacak. Koşulsuz sevgi bağıyla kuşanan destanını yeniden yazarak…
