EdebiyatŞiir

Yalnızlık Senfonisi

Ben bir kelebeğim;
Sevimli bir kurtçuktan dönüşüm sağlayan...
bir ben var; enerji yayan, çok ömür,  gece gibi ama sonsuz gökyüzü...

Çoğalan yalnızlığımdan çektiğim acılardan beslenirim.
Yalnızlığa itilmedim, yalnızlığı tercih ettim.
Haykırışlarımda seslenirim; biraz sitemkar, biraz tükenmiş, talan olmuş bitap içinde...

Hava boşluğundan gelen bir uğultu;
Biraz ürkütücü ama bir seyler söylüyor sanki bana...
Rüzgarın uğultusu muydu? Yoksa,
acı çeken bir silüetin feryadı mı?

Kalabalıklarda mı bulur insan kendini ?
Boş bakışlar,
Maskeler,
Anlamı olmayan hayatlar,
Anlaşılmayan insanlar...

Kimseye görünmeden geçiyorum kalabalıklardan...
Kalabalık yalnızlığı mıydı?
Sonbahar , yalnızlığı mı? 
Hava soğuk, insanlar daha soğuk...

Kalabalıklardaki insanların ruhsuzlukları,
Kalbimin odacıklarında mecrasını buluyor.

Bir kız çocuğu ağlarken dizindeki kanayan yaraya;
Bilmezdi ki , bazı insanları andıkça daha çok  kanar.
Kor gibi düşer kalbe,
Düşündükçe yakar.
Oyalan yüreğim,
Herkes incitir,
Sen yüreğini dağlama.

Demet Buket Gayuk

be yourself 🙂

İlgili Makaleler

Bir Yorum

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu