
Ben bir kelebeğim; Sevimli bir kurtçuktan dönüşüm sağlayan... bir ben var; enerji yayan, çok ömür, gece gibi ama sonsuz gökyüzü... Çoğalan yalnızlığımdan çektiğim acılardan beslenirim. Yalnızlığa itilmedim, yalnızlığı tercih ettim. Haykırışlarımda seslenirim; biraz sitemkar, biraz tükenmiş, talan olmuş bitap içinde... Hava boşluğundan gelen bir uğultu; Biraz ürkütücü ama bir seyler söylüyor sanki bana... Rüzgarın uğultusu muydu? Yoksa, acı çeken bir silüetin feryadı mı? Kalabalıklarda mı bulur insan kendini ? Boş bakışlar, Maskeler, Anlamı olmayan hayatlar, Anlaşılmayan insanlar... Kimseye görünmeden geçiyorum kalabalıklardan... Kalabalık yalnızlığı mıydı? Sonbahar , yalnızlığı mı? Hava soğuk, insanlar daha soğuk... Kalabalıklardaki insanların ruhsuzlukları, Kalbimin odacıklarında mecrasını buluyor. Bir kız çocuğu ağlarken dizindeki kanayan yaraya; Bilmezdi ki , bazı insanları andıkça daha çok kanar. Kor gibi düşer kalbe, Düşündükçe yakar. Oyalan yüreğim, Herkes incitir, Sen yüreğini dağlama.
Bu şiir için puanım 8.