Şiir
Grinin Tüm Kavgaları

bütün ömrü insanın
bir kuru ağaçla
gri bir denizin dibinde
kendi yokluğuyla
varcasına kavga ederek geçer
bütün mevsimlerde
en ezik güneş sana denk gelmiştir
rüzgar sesi huzur verirken
sen mahkumsundur
kendi yokluğunu yargılayan
var oluşuna
her şey derim
akşam üstü siyaha çalarken deniz
mürekkepzedeli bir iskemlede
kendi grini
denize mal etmenle kararır
ve hiçbir gemi
senden daha yalnız değil
kabullenmekle kavgalısın
ama mavi bir yok değil
beşiğinle boğuşarak başladığın hayata
parkanın yırtığındaki gölgede yaşayarak
üzerine bir de gün ışığından kaçarak
daima küfrediyorsun
gri oluşlarına
itirafa mecbursun
ve gölgelere mahkum
kendi parkanda bir kurtsun
kendi kendinin kamburu
bir varoluşla dostsun
yokluk halinin en oluru