Şiir

Grinin Tüm Kavgaları

bütün ömrü insanın
bir kuru ağaçla
gri bir denizin dibinde
kendi yokluğuyla
varcasına kavga ederek geçer

bütün mevsimlerde
en ezik güneş sana denk gelmiştir
rüzgar sesi huzur verirken
sen mahkumsundur
kendi yokluğunu yargılayan
var oluşuna

her şey derim
akşam üstü siyaha çalarken deniz
mürekkepzedeli bir iskemlede
kendi grini
denize mal etmenle kararır

ve hiçbir gemi
senden daha yalnız değil
kabullenmekle kavgalısın
ama mavi bir yok değil

beşiğinle boğuşarak başladığın hayata
parkanın yırtığındaki gölgede yaşayarak
üzerine bir de gün ışığından kaçarak
daima küfrediyorsun
gri oluşlarına

itirafa mecbursun
ve gölgelere mahkum

kendi parkanda bir kurtsun
kendi kendinin kamburu

bir varoluşla dostsun
yokluk halinin en oluru

 

İlgili Makaleler

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu