Yaşam denilmiş düş çizgisinde
Bir gün gönlüm kapısını aralar.
Yalnızlığı sevdaya yürek tutmuş
Kader, her geçen gün beni bağlar
Bilmez ki bu yürek neden ağlar
Sözlerim belki de bu yangını dağlar.
Sözlerimi düşlerken gözlerden uzak
İzliyorum elbet evrenin işleyişini,
Kokuların üzerime sinmişliğini
Karmakarışıklığın içinde dinmeyişimi
Daha yeni doğmuş bir bebeğin
Anlamsız yorgunluğunu.
Hayata adımlarını atmaya koyulmuşken
Düşer bir bir her parça.
Hayat bıçaklarını daha sırta vurmamışken
Çıkan kambur acılarını
Buna yüz tutmuş yüreğin açıklıklarını,
Fark eder miyiz bir gün,
Yaşayışın güzelliğini?
Yoksa caddelerde adım atmaya yer yokken
Kavgaya saniyeler kalmış koca bir caddede
Anlar mıyız güzelliğin olmadığı yerde savaşın olduğunu
Oysa, yüreğimi güzelliklerle doldurmak isterken
Koca bir cadde içinde
Evrenin mükemmel işleyişinde
Kalabalıklardan biri olmaya korkuyorken
Düşlemek ne ara düşmek olmuştu?
