Bugün biraz kendime ağırdım,
Bilmeden ağırlığını dünyanın.
Acının ağırlığında ezildim,
Biliyordum,
Görüyor ve duyuyordum kahroluşları.
Yaşamak denen bilmece içinde,
Sıkışıp kalmışken benliğim.
Beni ben yapan ne bilmeden,
Bilmenin acısında benliğim ezildi.
Kendiliğime hakim olamazken,
Benliğimin içinde sıkışıp kaldı aklım.
Benliğime kızdım.
Ben, bilmezken ben olmayı…
Ağaçlar,
Kuşlar,
Böcekler
Ve bütün benliğimle benden kaçarken güneş,
Ben zamanı bile hesaplayamazken
Ayın bende dönüşüne,
Karanlığın benliğime hakim oluşuna,
Engel olamazken bütün bunlara
Ben, kendime ve kendiliğime
Yağmurdan arda kalan koku gibi güzel bakarken hayata
Benliğim hayattan koptu.
Ben artık, kendim değilim.