Bazen
Kelimelerin ardına
Sessizliğin ıssız duruşuna
Saklanmak isteriz.
Ararız sükuneti etrafımızda
Uzaklaşmak ister gibi
Adım adım kat etmek isteriz mesafeleri.
Umudun ara sokağında
Yolunu arayarak
Hissederiz yüreğimizdekileri.
Dirayet timsali olmak
Değil midir?
Işıltılı bir lisanın takdirinde yer edinmek
İrade sahibi olmak
Değil midir?
Aydınlıktan taviz vererek
Karanlıklarla boğuşmayı göze almak.
Özlem değil midir ki?
Bütün bu hissiyatları
Hayallerin pençesinde yeşertmek.
Evet
Hepsi tek bir kelimedir aslında
O da özlemdir.
Kaderin o muazzam karşılaşmasında
Yıllarca bekleyebilecek güce sahip olmaktır
Belki de umudun yeşerdiği köşe başlarında
Sessizliğin kadim duruşuna bürünmektir.
Biliyorum
Yıllar sürgün edecek bizi ayrı diyarlara
Zamanın acımasızlığında
Zannederiz ki ulaşacağız mutluluğun sonuna.
Ama
Mesafeler girince araya
Ne sabrın iradesi kalır
Ne de özlemin dirayeti.
Çünkü
Kalp atışlarımız hızlanır
Nefesimiz tıkanır
Hapsoluruz
Karanlıkların tutsaklığına.
Çare değildir başını alıp gitmek
Esrar-ı kadimin vermiş olduğu
Sarsılmaz iradeyle
Yol almak gerekir
Kelimelerin kifayetsizliğine,
Sessizliğin ruhaniyetine.
