İçimde, orda bir yerlerde kendinin bile haberi olmadığı bir oluşum var hissedebiliyorum. Henüz anne karnında bir bebeğin kendisini hissettirmek için tekme atması gibi doğmayı bekliyor. Amacını, bu belirsizlikler dünyasına neden gelmek istediğini bilmez vaziyette, hazır ve bir o kadarda hevesli. Beni ben yapmak için ortaya çıkmak istiyor sanki. İsteklerimi, korkularımı, endişelerimi her şeyimi biliyor. Bu durum ne kadar korkutsa da bir yandan güvende veriyor. Var olmak istiyor, benimle veyahut bensiz. Karanlıklarda fısıldaşmalar geliyor kulaklarıma. Birileri benim için çoktan yaşamış hayatımı. Bana sadece camını yağmur damlaları ıslatan bir pencerede güneşi düşlemek bırakılmış.
Kendimi, haberim olmayan diyarlarda buluyorum bazen. Bakıyorum etrafıma, tanır gibiyim aslında. Her zaman geçtiğim sokak değil mi bu? Önünden geçtiğimin bende hatırası yok mu? Sorguluyorum, avcumun içi gibi bildiğim yerlerin neden yabancı geldiğini. Dolaşan onca yürüyen balonu neden daha önce fark etmedim ki? Önemsiz, eninde sonunda patlayacaklar nasıl olsa. Değmez onlara kafa yormaya. Kayıbım sanki belli bir düzenin çarkları arasında. Eziliyorum, eziliyorum, eziliyorum… Güçleneceğimi söylüyorlar, ezildikçe. Demirden hallice olsa da yüreğim kaldıramıyor. İsyan etmek istediği anda tekrar bir dişli hoyratça üstüne biniyor. Alışmaya başlıyor aslında bir müddet sonra. Kabul ediyor, sistemin çok güzel kurulduğunu ve taktir etmeye başlıyor. O anda derinlerdeki fısıldaşmalar yükseliyor. Sistemdeki dişlilerden olmaya başladığını hatırlatıyor.
Düzen, uyum, huyum ve suyum nedir ne değildir karıştı. Düzene uymak mı yoksa huyuma uygun bir düzen bulmak mı? Ezici çarkların arasında ruhumdaki bilinmezliğe kapıları kapatmak mı? Bilinmezin peşinden koşmak mı? En iyisi herkes gibi düşünmeden yaşayıp, mutlu olduğunu zannederek ömrünü geçirmek. Sonuçta hayatta her şey güllük gülistanlık ya.
