EdebiyatŞiir

Zaman’sızım

Ve sen umut başlığınla,

Gecenin üzerine güneş gibi çökerdin.

Ezgilerin karışırdı,

Yağmur sesiyle.

Geceye ve güne…

Korkarak geçerdik kapı önlerinden.

Zamanın yükünü görmek değildi niyetimiz.

Yürürdük gün boyu,

Yürürdük.

Sokaklardı evimiz.

Bir zarif şiir ellerimizde,

Ay ufukta görünene kadar,

Yürürdük…

Bir amaca doğru,

Belki de bir yamaca…

Yolun nereye götürdüğünü bilmeden,

Önümüzü görmeden,

Şiirle gülerek ve ağlayarak

En çok da anlayarak…

Yürümeye başlardık,

Emre hazır komutan gibi

Sen umut başlığını gösterince…

 

(Bu şiiri neden yazdığımı bilmiyorum ve eminim o da beni tanımıyor.)

İlgili Makaleler

6 Yorum

    1. Amaca yürümek dikenli yollardan koşarcasına geçmek aslında. Daha zor gelir belki ama amaca ulaşıldığında yamaca ulaştığın zaman alacağın keyiften daha fazla ve farklısını alacağını düşününce yamaca ulaşmak daha zor görünüyor. 😉

    1. En alttaki küçük not için söylediysen bunu platoniklik değil aslında. “Ve eminim o da beni tanımıyor.” derken şiiri kastediyorum çünkü. 🙂

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu