Sen Bir Şiirde Kaldın

Sessizce hıçkıran bir sokak çocuğu,
Sahipsiz şehrin, üstü açık havuzu,
Üzerine her gün dökülen bir damla,
Ve o damla bir çocuğun gözyaşı oluşu.

Gönlünden akan pınarlar,
Sakin gecelere ev sahipliği yapar,
Elbet bir gün bir çocuk,
Bir kağıttan gemi yapar.

O gemiler yol alır uzaklara,
Bazısı ilerlemeden batar,
Bazısı gözden kaybolur ama parlar,
Elbet o gemiler bir gün batar.

Kağıttır, katlar!
Sudur, akar!
Tarifsizliklerden oluşur bazı hayatlar,
Kağıttan yapılan geminin sağlamlığı kadar.

Bir ağaçtır bazen çocuk,
Su verirsin iyileşir,
Gübrelersin gelişir,
Ne dersen seni bilir!

Bazen kesilir o ağaçlar,
İyileştiği yerden tekrarlanarak,
Gübrede işe yaramaz artık,
Bunu da yapan insan değil yaratık!

Yağmur durdu, artık kağıt yok,
Kağıt yoksa, gemide yok,
Gemi yoksa, ağaç yok,
Ağaç yoksa, çocuk yok.

Bir soluk vardı oda gitti,
Dedim ya gemi eridi,
Olsun uçak yaparız bizde,
Belki götürürüz hayalleri başka medeniyetlere.

Uçağı yaptık izliyor musun?
Uçtuk hezarfen gibi görüyor musun?
Ne olacak kime ne olacak bakıyor musun?
İsmini haykırıyorum çocuk duyuyor musun?

Sayfaları yırtmayı sevmem,
Sana açtığım beyaz defterden,
Bir şiirin var artık,
Kabul ediyor musun?