Hapisli Ruhlar

Ruhuna verdiği isimle andı onu hep,

Gözlerinde bulduğu anlamı sakladı en derine,

Kimse görmesin, kimse bilmesin.

…

Ya bilseler?

Ruhunu alırlardı ondan, ruhu olmadan yaşayanlardan.

İnadına saçtığı gülücükleri koparıp,

Gece yatağa koyduğu huzurlu bedenine ızdırap tohumlarını saçar,

En çok da güzel kalbine hüznü koyuverirlerdi.

Kaçtı.

Bedenine gömülüp şehrin kaldırım taşları arasına gizlendi.

Üzerinden geçtiler.

Duygularında tepindiler ve kıskandıran huzurunu

Alıp, sakladılar.

Sonunda,

Yokluğu tattırdığı varlığına,

Gözlerinde anlamlandırdığı adama,

Son olarak da ruhuna

Küçük bir elveda!

Kadehimiz;

“Birbirine hapsolan ruhlara”