Dışarda kar yağıyor benim içime yağmur… Huylu huyundan vazgeçer mi? İnsanlar değişmez. Dedim. Sahiden öyleymiş meğer. Bir hata kaç kez tekrarlanır, kaç kez özürler dilenir? Bunun bi’ sonu yok mudur? Bazı ilişkiler ne yapsak düzeltilemiyor, bazı insanlar bir arada bulunamıyor, aksi çok istense bile… Gerçek değişmiyor. Ama çok üzülmedim aslında, bu sabah hava yağmurlu, şarkılarım ara sıra slow ara sıra melankolik, içimde anlam veremediğim bir sakinlik, korkutucu bir sakinlik, hisler doluyor, bunun bi’ patlama noktası olacak gibi. Şarkıda diyor ya; ”Her yolun bir sonu, bir başı vardır, aşkın sonunda gözyaşı vardır, akar damla damla, sel olur gider.”
Öyle işte. Tam bitti derken yeniden başlıyor hayat, bir şekilde yaşanıyor ama, mutlu sonlar filmlerde kalmış artık.
Şimdi gelip sorsalar aynı hevesle yine bu kadar çok sever misin diye, aynı sakinlikle hayır derim, hayır efendim, sevmem. Bitmiş türk kahvesinin son kalan fincanı, düzenli tozunu aldığım kitaplar, kediler neyime yetmiyor?
