Elimizde çok fazla değerli bir şeyler kalmadı.
Dostlarımızı eledik.
Sevdiklerimizi eledik.
Her zaman bir çeper yaratmaya çalıştık.
Her zaman bir koruma kalkanı yaratma hissiyle yaşadık
Bunu uyguladık hayatta.
Çoğu zaman bu kararlar bizim için zararlı da olsa uygulamak ve insanları bunun
doğruluğuna inandırmakla geçti yaşamımız.
Bizim gibi davranan,
Bizim gibi düşünen,
Bizim gibi korkan,
Bizim gibi bir yaşamı seçen insanlar kabul etti yaptıklarımızı.
Oysa
Onlarda, aynı hatalarla yaşamlarını bitirdiler,
Aynı kısırdöngüyü yaşadılar,
Aynı acıları tattılar.
Her seferinde farklı bir tat umarak.
Böyle bir durumda insanın yaşamında; ya annesi kalır ya babası
Varsa kardeşleri,
Bir iki dostu
Ki biraz şanslıysa,
Ya eşi,
Ya çocuğu.
O kadar.
Böyle bir yaşantının tutarı da en fazla bu kadar olur zaten.
Ben böyle yaşadım.
Böyle yaşayanlarla yaşadım.
Elimde çok da fazla bir şey kaldı diyemem.
İnsanın sırtını dayayabileceği bir şeyler olmalı bu hayatta.
