İnsanım

İçimde, derinlerde bir yerde!
Beni insan yapan o lanet şey.
Deva olmuyor hiç bir derde,
Sökülüp atılması gereken o lanet şey.

İnsan, insan, insan! adi olmak.
Düşün, düşün, düşün! Delir en sonunda.
Sev, sev, sev! Mümkün değil kaçmak.
Git, git, git! İnsanları bekleme solunda.

Nefret et, öfkelen, kin tut, başka türlü yaşanmaz.
Hayat adi, acımasız, hiç kimseye acımaz.
Umudu kes, iyiliği bırak! İyiler kazanmaz.
Konuşma, düşünme, o zaman canın acımaz.

Arkadaşlar, dostlar; bıktırırsa seni,
Bir alzheimer gibi unut gitsin, unut hepsini.
Ağrısız, acısız yaşanmaz! Ölmeliyim,
Duygularımın sığmayacağı tabutu bulabilmeliyim.

Duygular; ne geldiyse başıma bundan geldi,
Yaşamım belki bir zamanlar güzeldi.
İnanmadan dua etmek enzeldi,
Mutluyken duygularım beni boğan bir seldi.

Ruhumun sonu artık gelmiş olmalı,
Kalbimde ki çiçekler bir bir solmalı.
Ölüm nur gibi içime dolmalı.
Bütün kuşlar mezar taşıma konmalı.