İnsanın;
Sözleri, yaptıkları, işlediği günahlar ve tanrının bize verdiği bu muhteşem bilinci hiçbir zaman anlayamadım…
Sanırım tecrübe dediğimiz şey bu kağıdı kirlettiğim sayfanın arka yüzü. Okunması güç ama bir o kadar da bilinen.
Sanırım tecrübe dediğimiz şey:
Ne yaparsam yapayım; siyah ve beyaz, ters ve düz, sanki izlerimi okuyan, gören, duyan veya bırakmış bir başka kişi. Ama ben değilim…
Yaşam kirlenmek ama hayat değil. Bu belki de benim yaşamım, yıllarca süregelmiş ve bir noktada son bulacak. Ama hayat değil.
Benim hayatım:
Bu sayfanın arka yüzü; belli belirsiz, bir hikaye güçlükle anlaşılan. Ama tertemiz. Beyaz! Sanki el sürülmemiş…
Biz insanlar ki çevirmeyiz sayfaları…
Kirli!
Bugün,
Penceremden dışarı bakmak istedim
Sanki yağan yağmur ölürcesine bir yorgunlukta
Bir renkte buluştu paramparça
Bugün,
Dünyayı son kez bir ovalden fazlaca
Dumanını,acı suyunu…
İşitmez oluncaya dek uzanan türkülerden
Akdeniz’ini,kadınını
Ama değil bir mavisini
Tamamını…
Bir keşke yandı uzak bir diyardan
Yaşam,kirli pencerenin duvarından
Kuyulara atladı.
Işıklar nalınlarında şu dilimin sivri köşesi
Sular çık çık bitilmez tepelerinin pembesi
Hayat bir renge büründü ansızın
Ben ki bir lisan.
Bugün penceremden dışarı “görmek” istedim…
