EdebiyatŞiir

Çıkmaz Sokak

Karanlığın umut ışığısın

Bitmez, tükenmez dertler

Savrulur saçların

Rüzgarın uğultulu sessizliği gibi.

Aydınlığın çıkmaz sokağısın

Sessizliğinde anlamlı bir ulviyet

Başını her eğişinde

Güzelliğini yansıtan

Engin bir halet-i ruhiyyet.

Benliğin sürüklüyor çıkmaz sokaklara

Ama kaybolamıyorum

Tükenmiyorsun

Dilimi bağlamış gibisin.

Sen gerçek misin?

Bilemiyorum

Yoksa varlığın mı ispatlıyor gerçekliğini?

Anlamıyorum.

Nasıl bir tesirli kafiyesin sen?

Varlığın bir dert, yokluğun bir dert

Hiç tükenmez mi?

Yüreğindeki samimiyet.

Tebessüm dolan gözlerine

Bakamıyorum bile

Hissediyor suskun yüreğim

Geçmişi, geri kalan ömrümü

Düşünüyor zihnim

Bir gün uzaklara gidişini.

Kaybettim sonunda hafızamı

Dağıttın düşüncelerimi

Unutamadım hiçbir zaman

Yüreğime dokunan

O güzel bakışlarını.

Nasıl başarıyorsun?

Yüreğimde yıllarca yer edinmeyi

Tükettin sözcüklerimi, hislerimi

Karşıma çıktığın günden beri

Hissettirdin yüreğimde amansız fırtınaları.

Sevdam!

Issızlığın derin çehrelerine bürünmüş gibiyim

Hasretim aydınlığına ve gerçekliğine

Aydınlıktan kopan bir parça

Işık huzmesi olsun yüreğimize.

Tüm benliğimi verebilirim size

Yeter ki aramayalım birbirimizi

Geçmişin çıkmaz sokaklarında

Korkusuzca açılalım

Aydınlık bir geleceğe,

Aydınlık bir limana.

İlgili Makaleler

Bir Yorum

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu