DenemeEdebiyat

Sonata.14

Lamba kapalıydı.

Yerde oturmuş, tepemde duran camdan geceyi dinliyordum. Sonata No. 14 arkadan usul usul odaya yayılıyorken, bana kendini artık üzmemek için söz verdiğimi hatırlatıyordu. Ardı ardına sıralanan notalar bir hikayenin başlangıcı ve bitişi için yeterliydi. Sütümü içerken, kalabalık bir masada çınlayan bardakları ve tıka basa doldurulmuş pis patates cipsini özledim. Kalabalık özlemleri hissetmeyeli uzun zaman olmuştu diye bastı bir anda notalar. Aslında Beethoven’e ayıp olmasın diye içimde çalan yalnızlık senfonisinin sesini kıstım. Başımı geriye doğru pervasızca bırakırken, cama değen gözlerim bir anda gökyüzünün ne kadar yakın olduğunu hissetti. Daha önce yine böyle hissettiğim bir yer vardı diye anımsadım. Bazı günler anı taşımak için gökyüzünün fotoğrafını çekecek kadar bulutları severdim. Şimdi, en son ne zaman bakmıştım gökyüzüne. Ne zaman baksam gülümser takılıp kalır geç vakte kalırdım. Ne zaman bunalsam o şiir mısraları gelip otururdu aklımın köşesine… Gökyüzüne bakmayı unutma, o senindir herkesindir… Arkadan usulca gelen notalar omzuma dokunup, aslında şuan tamamen lacivert bir çarşafa serilmiş parıltıları seyrediyorsun dedi. Bu Sonatada da konuşacak ne çok şey varmış diye düşündüm bir an. Beethoven da benim kadar çok duygudan duyguya atladımı acaba, takıldı mı odada ki bir köşeye, önce odayı sonrada kendini izledi mi… Düşündüğüm ben miydim.. Uzundu gece, lamba kapalıydı. Bir Sonata daha yazılacak kadar uzundu.

gltnhzr

Sevgili Lanu...

İlgili Makaleler

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu