EdebiyatŞiir

Çilem

Acım, acımdan ötürü 

Sancım, ruhumdan gelir. 

Özrümden büyük kabahatim

Bir türlü sevemedim kendimi. 

Sevemedim 

Sevdiklerimi seveceklerim kadar. 

Yorgunluk değil 

Anla!

Bıkkınlıktan her şey. 

Yetti duamın dilden çıkışı 

Yetti dilendiğim dilek 

Yetti eşrâfsızca yaşanan her şey 

Yetti gördüğüm aynı izler. 

Aynı serzenişler 

Aynı sağırlıklar. 

Fakat fazlasıyla duymuşlar 

Duymuşlar da öyle kaçmışlar. 

Kötü olacakmış

Cebine para koyacakmış, 

Aman ne bahtsızmış 

Biraz da duygusalmış. 

Değişimin kendisinden öğrenmiş. 

Eskinin klişe, 

Sözlerin demode olduğunu 

Kalmamış izleyecek başka yolu. 

Tanıdık yüz görünce değil 

Görmeden evvel de 

Öyle yürürmüş 

Sırıta sırıta. 

Kışmış yazmış 

İlkbaharmış 

Sonbaharmış 

Hep aynı şeyleri yazarmış,

Yılların tozlanmış yıllığına. 

Biraz da acımış 

Hiç dokunulmamış 

Dudak kenarından taşan acısı. 

Şavk da zifir de bir olmuş vücudunda,

Dökülmezmiş bir türlü yanağından

Dökülemezmiş inci inci taneler

Tutarmış da içinde

Taşamazmış deniz derya gözlerinden.

Ahıymış kendine ettiği,

Eziyeti işkencesi iyiliği

Bozmuş kafasını doğru bellediği şeylerle

Edermiş durmadan kendine bedduasını.

Az kalmış

Daha fazla sabredemezmiş

Yaşamının fazlası fazla gelmiş.

Başlamış yine keçileri kaçırmaya…

Ahmet Tekin Öztekin

"...Asıl muhim olan ölümden kurtulmak değil haksızlıktan sakınmaktır. Çünkü, kötülük ölümden daha hızlı koşar."

İlgili Makaleler

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu