EdebiyatŞiir

Son Sesleniş

Bir yıldız kayıyor.

Ve aydınlatıyor seher vaktini.

Ufka doğru dalıyor,masum yüzlü çocuklar

Açıyorlar ellerini apaydınlık semaya,

Başlarını kaldırıyorlar,bulutların arasına kadar uzanıyorlar

Bu güne kadar bana verilmiş, en büyük yükü alıyorum omuzlarıma

Kanatların olmasına rağmen, seni kucaklıyorum yorgun kollarımla.

Kollarım yorgun ya sevgili

Seni dipdiri kalbimle kucaklıyorum.

Ve üşümüş parmaklarına bakıyorum,

Gözlerim doluyor.

Güneşin işi ne bu saatte, sadet vermedikten sonra sana

Semaya kalkan eller tek tek düşüyor toprağa,

Korkulu bir titreme ile irkiliyorum

Tutuyorum ellerini, birden soğuk kaplıyor içimi.

Koşuyorum tüm çocukların başına ,hepsinin rengi solmuş.

Dudakları beyazlamış ,ne oldu diyorum ne bu katliam!

Sonsuz bir ürperti geçiyor gözlerimden

Alamıyorum bakışlarımı , göğsünde açmaya başlamış ölüm kokusundan.

İlgili Makaleler

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu