Ben masalarda rastlanılan iyi kalpli çocuk değilim!
Sürekli insanların soyuna ağıtlar dökerim.
Kan kusar mürekkebim.
Size bakir kalan sözcüklerin,
En paçavra halini söyleyebilirim.
Kaç nota kaldı ayrılık adına çalınan.
Ve daha kaç umut kaybolacak,
Sokak lambalarının ardından.
Bir çay verin bana
Bir de diazem.
Tepemde kül serpiştirilmiş bulutlar,
Avuçlarımda adı konulmamış intihar.
Ve mevsimine küsmüş yapraklar var.
Celladıyım bütün şiirlerin.
Mutluluğun tasviri ancak böyle yapılır.
Acuze bedenimle,
Meneviş bir diyarda.
Savaş açtım Zeus’un tanrısına.
Bulutlara gömdüm mitolojik kahramanları.
Yedi cüceler bile büyüdü.
Güneşle beraber küstü bütün mutlu sonlar.
Satır aralarından çıkmaz sokaklara vardım hep.
Uçurumdan düştü kalemim,
Ve ben artık cellatların katiliyim.
gizli bir pişmanlık seziyorum