Sevgilim,
İçimdeki yangını söndürmeye gözyaşlarım yetmiyor. Her geçen gün deliriyorum, canımdan can çıkıyor. Ama ne sen ne de bu kör olası sevdan bir an olsun çıkmıyor içimden. Her gece sana ağlıyorum, yeminler ediyorum bir daha adını anmayacağıma ama sabah seninle uyanıyorum. Bilmiyorsun seninle aldığım nefesleri bile veremedim daha. Hayalinle sıvamaya çalışıyorum benliğimde ki boşluğunu. Seni soruyor bana köşedeki çiçekçi bakkaldaki amca. Ne diyeyim, beni terketti, bırakıp gitti mi diyeyim? Nefesim kesiliyor işte, söyleyemediğim her kelime hançer olup saplanıyor kalbime. Ellerimi bile nereye koyacağımı bilmiyorum , seni arıyorlar belkide. Sanki yokluğun ete kemiğe bürünmüşte boğazımı sıkıyor. Boğuluyorum işte ölüyorum. Bu acı beni öldürüyor. Sevgilim, eğer bu mektubu okur da bir kalbin olduğunu hatırlarsan, geriye bana dönmek istersen bil ki bıraktığın yerde bıraktığın gibiyim hala. Ne olur gel artık. Gözyaşlarımla…
Dilara BAKIR
