Geçiyor arabalar penceremin kenarından,
İçinde bir kadın ve bir adam,
Birliğinden bin doğuyor gibi gülüşmeler,
Duyuluyor penceremin ardından.
Gülüyor kadınlar ruhumun kulağında,
İçimde bir huzur ve bir kırgınlık,
Huzurun içinden kırgınlık doğuyor gibi,
Yazmıyor artık duygularım kuşağımda.
Bakıyor biri diğerine, ağırlıyor sayfasında,
Bedenimde birkaç parça harabe olmuş
Bakışmaları görüyor gibi hissedişler,
Satırı kalmamış ne yazmaya ne yazılmaya.
Duruyor şimdi öylece bir araba yolun ortasında,
Sesler yükseliyorken göğe doğru,
Zıtlıklar savaşıyormuş gibi bir hava içinde,
Neler oluyormuş böyle insanların arasında?
Bakıyorum, ne çok olmuş insan görmeyeli
Böyle pencereden de olsa onları izlemeyeli
Belki de zıtlıkları hissetmeyeli çok uzun,
Ama anlamayalı çok kısa olmuştu.
Zaman,
Ben penceremin ardında izliyorken,
Beklemeden geçen arabalar gibi artıyordu.
Ne zamanı ne de hızı kontrol edemiyorken,
Yolum bitiyor,
Nefeslerim derinleşiyordu.
Ve yine,
Penceremin kenarından arabalar geçiyordu.
