Bir esinti savurdu seni bana ve işte geldi Eylül. Daha dün tatmıştım sıcağını ve bugün yakaladı kollarımdan sonbaharın hüznü beni. Dudaklarımdan dökülmeyen bir iki cümle kaldı. Ne yeri şimdi nede sırası. Önüme eğdim başımı
Yalnızlık mevsimidir geldi geçti. Toprağım da kalbimde boş bir arazi. Düzlükleri pürüzlü yolları var anlatılmaz. Baktın mı yenilmez gibi görünen yokuşları aşılmayan enginleri var gibi. Serbest bırakırsan kendini, her şey gelip geçici.
Ne bu toprak kalır dedi ne de bu yol. Saçlarına aklar ilişti gözleri çukur çukur. Ellerini uzatmış gökyüzüne, bekliyor gelecek yağmurları. Yeşili maviye, sarıyı kahverengi ile tamamla dedi. Tamamla ki yoksulluğumu örtsün varlığın ve tamamlasın bitmek bilmeyen hasretim seni.
Unutma gelip geçicidir baharların, bir sonbahara uyanacaksın…
Elinde kalmayacak varlığın, kimse istemeyecek Artık seni. Yokuşlarında yuvarlanacaksın tarlanın bu hasadın. Maddedir fani dünyanın elemi ama sen bilmeyeceksin manevidir aslında her şeyin bedeli. Duyuramayacaksın sesini ve örtecek rüzgar toprağınla bedenini. Her sene bir öncekinden daha da hızlı akıp gidecek. Anlamayacaksın vaktinin geldiğini.
Arya Merve KARASU
