Bak, bir daha bak görüyor musun
Karşındakini?
Sana benzeyen biri var,
Evet sana.
Senin benliğine bürünmüş biri.
Yüzünün rengi solmuş biraz,
Gözlerini çevreleyen morlukları da artmış,
Dudakları bir ton daha kararmış.
Kenarları da çizilmiş sanki
Kalemle değil âlemle.
Yüzünden kopuyor insanların sureti,
Tek tek akıp gidiyor.
Tutamıyor,
Tıpkı zaman gibi.
Kapılmıyor hemen yeise,
Uzanmaya çalışıyor yine de gökyüzüne.
Belli ki olmayacak deyip bırakıyor.
Bitiyor şimdi ümidi.
Ne olacak diye düşünüyor.
Kıpırdayamıyor.
Öylece düşünüyor.
Ağır geliyor artık bedenine başı,
Dönüşüyor sonra toprak rengine naaşı…
Başladığı gibi akıp giden bir şiir olmuş kalemine sağlık🌸
Her bir yazdığınız da daha da muhteşem oluyorsunuz. 😍
Müthiş 😘👏👍
Şiir harikaaaa🤗 ba yıl dım 👍
Ümidin bitişiyle ölümü bağdaştırmanız çok etkileyici
Ağır geliyor artık bedenine başı” beni anlatmışsınız sanki. Çok güzel gerçekten
Çok beğendim Habibe hanım. Devamını sabırsızlıkla bekliyorum.
Ölümün sessizliği ve asilliğini hissettim okurken cok guzel kaleminize sağlık 🙋♀️