Adadaki çocuk

Dizlerini karnını çekmiş.

Oturmuş bir çocuk

Bu ıssız adada.

Dalgalara dalmış gözleri,

Düşündükçe seni anmış.

“Bir balık olsam” demiş.

“Onun gözlerinde yaşardım”

“Ah bir kaybolsam” demiş.

Yüzme bilmezmiş.

Oturmuş bir taşa,

Yosunları izlemiş.

Berrak sulardan korkmazmış,

Senin kalbin gibi sanmış.

Korkmadan usulca ayaklarını sokmuş,

Su biraz soğukmuş.

Ama durdukça alışmış.

Bir insan başka bir insana da

Ancak böyle alışırmış.

Yüreğindeki buzları

Çözebilirim sanırmış.

Balıkları izlemiş.

Kendini içine gizlemiş.

Çözemeyince buzları

Oradan uzaklaşmış.

Bu ıssız adaya böyle ulaşmış.

Su balıkların eviymiş.

Annesi öyle anlatmış çocuğa.

Bir kalbur zaman masalında.

Bir insan da başka bir insanın

Evi olabilirmiş.

Onu göğüs kafesine

Saklayabilirmiş.

Hep orda yaşarım sanmış,

Kendine dair ne varsa

Oraya sığdırmış.

Kendini orada bırakıp

Bu ıssız adaya gelmiş.

Kendinden vazgeçermiş.

19 yaşındaymış çocuk,

Daha yolun başındaymış

Pek çokları için.

Ona sorsanız

Bundan öteye hayat yokmuş.

Beklemekten usanmıyormuş.