Soluk soluğa koşuyordum sana, düştüm.
Dizim kanadı, canım acıdı.
İşte sen, kanayan yaramdın benim.
Göğüs kafesimdeki sebepsiz ağrı,
Kalp atışımda gizlediğim ‘ah’tın.
Sol yanımdaki sızım,
Sensizlik ile boğuşurken nasır tuttu parmaklarım.
Oyun oynarken bir de baktım, sobelendim.
Ben bu âşka artık yenildim.
Yazdım, çizdim, kaçtım,
Ama şimdi yakalandım.
Sonbahardaki yaprak misali kurudum kaldım,
Dalımdan koptum, savruldum durdum bu mevsimde.
Sonbahar sızısı düştü birden içime,
Gülle gibi ağır,
Ama yıllanmış şarap gibi de biraz.
Nahoş, lâkin vurucu bir yanı da var.
Aşkına mı kandım yoksa bir yalancının?
Yalandı, oyundu belki de çocukluktu.
Lâkin aşk beni de vurdu.
Serzenişim kime, neyeydi peki?
Hak etmeyen bir korkağa mıydı bu sözlerim?
Kalmadı artık zaten hevesim.
Şah-mat, tıp oynadık seninle,
Bu oyunda mat ettin beni sevdiğim.
Tıp kısmına geldik sıra,
Susuyorum işte sana,
Kazandığın aşk oyununa.
