Ben ki şiirlerle büyüdüm.
Parmaksız ellerin uzanırdı çocukluğuma
Tayın, ağızda çiğnenen bir zehir gibi
Ezile ezile geçilen üstünden tükürdüğün
Tanırdım seni bir çağ ötesinden
Gün,
Dönerdi parmaklarının ucundan
Güneş hayatsızlığına doğar
Gün içine batardı çocukluğunda bir yerlerin
Çağrışım
Kayıp bir lisan gemilerinde süratla kaçıyor kendiliğinden
Unutulmuş bir hayat rengini veriyor toprağına şehirlerinin
Sokakların çıkmazlara çıkıyor köşe başlarında
Bir adres gibi sorulan çocukluğum
İçlerinde kayıp günlerin
Ben ki şiirlerle büyüdüm ara sokaklarında
Bir çağ gibi kapanırdı gözlerin anlamsız şiirlerinde
Ellerin toprağından içinden kokardı
Öpemedim
Hayatsız;
Uyandığım günlerin bir buçuğunda rengin almış sokaklar
Kokusuz bir yarım gibi uzanan ölümdür şu,
Gayesi bütünsüzlüğümün
Bu bir anlamsız şiirdir
Ben ki yabancılaşırım sana
Kelimeler uzar ufkunda denizlerinin
Bir anlam yükselen
Var mıdır ki çekecek bir liman ?
Bir soru işaretidir bu
Bilir misin ?
Parmaksız ellerin uzanırdı çocukluğuma
Yarım bir dokunuş,
Yarım bir gülüş
Yarım bir koşuş
Bir bütün olurdu sevgisizliğime
