Söndü yüreğimin ışıkları
Bir Haziran sabahında
Adı bilinmez şairler
Adına kuru çiçek demişler
Kim bilir?
Oysa zambak çiçekleri
Ayak bağı olmazlar sevdaya
Nedir bu kederli halin?
Dünya mı var sırtında?
Yahut yüreğin…
Sahi hiç mi türkü dinlemedin?
Hiç mi bir mısrada adın geçmedi?
Kırılmış dalların için
Hiç mi su verilmedi?
Gözlerinin aldatıcı rengine
Hiç mi kimse kanmadı?
Gönülden olunca sorular
Sonu gelmez, bilirim.
Ve bazen düşünürüm
Gözlerin mi daha güzel memleket mi?
Elbette gözlerin.
Çünkü memlekette açar
Gözlerinin çiçekleri.
Dön bak bir maziye
Çicekleriyle gülüyordu sevda
Çiçekleriyle…
Aydınlık çok uzakta değildi.
Biraz sabır gerekliydi
Bir göz süzmek, bir el tutmak yeterdi
Ellerimde duruyor elllerinin izleri
Kaybolup gider mi sandın?
Şimdi şiirler yazıyorum yollarına
Ve buğday tanelerine
Sevgilim
İşçi eli sıkmalısın
Nasırlıdır onların elleri
En iyi onlar bilir sevmeyi
En iyi onlardan öğrenirsin sevmeyi
Ve o zaman anlarsın beni
Belki.
