Kapım hüzün kapısıdır. Herkes giremez oraya. Sahte gözyaşları , yalancı bakışlar barınamaz orada. Erimek gerekir ilmin hakikatinde , geçmişin ıstırabında. Düşmek gerekir yola aydınlığa çıkmak için. İrade göstermek gerekir bizi sarsmak isteyen fırtınalara. Sabretmek gerekir kıymetli düşüncelerin , umutsuz bekleyişlerin acısında. Kendisiyle savaşır insan. Galip gelmek ister her zaman. Gözler kaybeder ışığını bazen. Bazen de kaskatı kesilir beden. Sözcükler boğazda düğümlenir. Açılır yüreklerde kapanmayacak büyük yaralar. Olduğu yere çöküverir , düşünmek ister. Belki derinliklerinde kaybolmak ister zihninin. Kimsenin bulunmadığı yerlerde saklanmak ister insan. Sürekli bir panik ve endişe içinde sürgün olmak ister insan. Kaderinin belirlediği çizgide uzak diyarlara ve ıssız yerlere.
Bir fotoğrafına bakmak yeter sevdanın. Mazinin hikmeti akseder yüreğine o zaman. Her haykırışımda , gözlerimden süzülen her damlada teselli bulmak isterim. Bu pes etmek değildir. Sevginin her anını yanında olmasa bile paylaşmaktır. Yüreklerin sessiz feryatlarıdır. İçten içe duyulan özlemdir. Düşüncelerin çarpışmasıdır. Tozlu geçmişin sayfalarında birbirine tutunmaktır sevda. Özlüyorum üzerime çöken bir yük gibi. Hissediyorum sevgimi yanımda. Çünkü biziz bu sevginin sahibi. Bir bakışımız yetmiş içimizdekileri anlatmaya. Sabrımız irademiz olmuş zamanın kadim yalnızlığında. Haykırışlarımızı hissetmişiz her defasında. Çarpışmış düşüncelerimiz bu uğurda. Doğrular aydınlatmış yüreğimizi. Kaybedeceğimiz kalmamış zaten. Varmışız çoktan ulaşacağımız menzile.
