DenemeEdebiyat

Kendiliğin Ütopyası


Beni de affeder mi annemin odasını aydınlatan abajurun loş ışıkları ?


Yeniden sever miydim ? Bir hıçkırık gibi imkansız olan boğazımda düğüm düğüm o gülümsemeyi ?


Bir son verir miydi silip atmak istediğim yaramaz ve ‘öteki’ adında çocukluğuma ?
O riyasız kadının ahı .

Bana da yer açar mıydı yüzeyindeki çatlaklarında bardağın dolu tarafı ?
Bilmesinler kimsesiz oluşumu unutmak istediğim kalabalıklar
Bilmesinler mahzun kırlangıcımı tenhaya yakın düşlerimin ağaç kovuğunda

Gitmek istediğim şehirler, okunacak kitaplar ve daha kurulacak onlarca hayalim varken.
Hayal görmezsem nasıl yazarım sahiden ?
Perdesi aralanmayan sözcüklerimi nasıl dökerim etrafı notalarla çevirili denize ?
Öyle çok isterdim ki evreninizle bir bütün olup etrafınıza ışık saçmayı
Öyle çok isterdim ki…yıldızların kalbine adanmış olmasını.

 

İlgili Makaleler

Başa dön tuşu