Mektuplar dizisi-2

Reyhan’a

Reyhan,
Gitmek ve kalmak arasındaki uçurumumsun.
Gidişin yeniden doğuş ya da kayboluş.
Bilmiyorum.

Bilmiyorsun
Güneşin serin sabahlarında
Çiçeklerin senin adınla uyandığını.
Gözlerimde
Geceden kalma kaçak yağmurları
Görmüyorsun.
Bilmiyorsun,
Bulutların her damlasında adını taşıdığını.

Reyhan
Gidiyorsun,
Ellerim ıssız sokaklar gibi.
Sesin eksik,
Hani o gözlerime değen sesin…
Sokak lambaları sönük şimdi kelimelerin.
Reyhan, git(mesen?)
Senden kaçarak sana varıyorum.

Sen git ben kalayım.
Kalmak durmak değildir,
Ardından doru atlarla koşuyorum,
Haberin yok.
Sen git,
Ben kalıyorum…

(Reyhan hiç olmadı. Olmak ona göre değildi. Hiç gelmeyene git diyemezdim aslında. Demiş bulundum. Olmak sonun olmasın bir dahaki sefere.)