1 Zaman

Dokunaklı sözlere zaafı vardı biraz.

Yürekten çıkmış her cümleye az az

Taşıyordu öylesine, yaz.

Çizerken bu satırların her birini,

Gözyaşlarını bırakıyordu sanki.

Akmıyordu yalnızca biri.

Kapatsa gözlerini halbuki

Düşecekti tek tek her biri.

Zaaflar insanın çukurudur bilirsin.

Ayağın değmeye dursun,

Çeker seni alacakaranlığına.

Çıkamazsın bir daha aydınlığına.

Yüzdeki çukur gibi değildir insanın çukuru.

Gülerken çıkmaz ki hiçbir kuyu.

Doldurur kırmızıyla içini,

Kandırır böylece seni.

Aldanmazsın sen ama

Dalarsın sonra uzaklara, bakarsın.

Bakarsın da göremezsin!

Kaybolmuştur artık bütün manzara.

“Olsun.” dersin başlarsın konuşmaya

İçinle, ruhunla, kendinle.

Susturamazsın bir daha, sen bile.

Anlatacakları bitmez çoktur, sana.

Bir geceye bir gündüze,

Takvimlere bile sığmaz o yara.

Anlarsın da durursun öyle

Olmasın dersin artık

Hiç olmasın.