
Miladım oldu şiir benim,
Sıkıştım sıfırda bire geçemedim.
Çiğnedi insanlar yasakları, hep ben çektim cezasını.
Hapsettiler bana tüm dünyanın yasını.
İmkanı olsaydı tanrının,
Beni de cennetine alır mıydı?
Sonra göçler başladı başka ruhlara,
Yüz binlerce beden gibi cümleler.
Hendekler kazdılar düşürmek için beni.
Dedim ki, insan bu kadar kötü hissetmemeli.
Çarmıha gerdiler şiirlerimi.
İsa olsa o da ağlardı benim gibi.
Tüm dünya yok saydı tanrıyı,
Bütün günahlar yine bana yazıldı.
Tanrım, gözlerin yine mi kapalı?
Keşke benim adım acı olsaydı,
Adımın bana yakışır bir anlamı olsaydı.
Acı ben olsaydım keşke.
Belki o zaman kimse yakmazdı canımı.
Daha da açmazdı dizeler yaralarımı.
Çünkü duymuştum ben,
Acıyı acı ağlatmazdı.
Kim olmam gerekiyorsa o oldum ben,
Ne eksikse hayatımda ona büründüm aniden.
Şiirler getirdim dünyaya,
Yeri geldi şiir oldum ben.
Sen yokken üç yıl geçti ömrümden,
Ruhumdan yüzlerce asır.
Sana koşarken ne kadar düştüysem,
O kadar yara aldım kalbimden.
Her gece ölmeyi emrettim ruhuma.
Son kez hissedebilmek için,
Son kez görebilmek için kendimi.
Lütfen biraz yardım et bana.
Geceyi sonlandırmama,
Hayata bir şans daha tanımama.
Şimdi,
Kusursuz bir melodi eşlik ediyor bana.
Bu gece, gözlerimi gökyüzüne çıkarsana.
• Angelica