DenemeEdebiyat

Es Rüzgar!

Ağaçlarla kaplı bir şehir, sokak lambalarına ihtiyacı olmayan…
Yıldızların aydınlattığı bir gece, soba dumanlarının yükselmediği evler…
Kalplerdeki muhabbetin ısıtmadığı haneler, sahneler… Hepsi yalandan oyunculuk eseri!
İnsanların hepsi birer kalpsiz mikrofon. Virgüller noktaya sırıtırken sayfadaki ünlemi es geçen parantezler.
Es rüzgar! Uçur satır başlarını. Nidalar hastane duvarlarına asılan hemşireye bakarcasına sessizler.
Artık bebek ağlayınca panik yapmıyor anneler, gaza basınca gitmiyor ki arabalar, eller açılınca akla gelmiyor bazıları.
Es rüzgar! Uçur bütün kabusları. Kapanınca göz kapakları küçük ölüm olmasın adı. Yazamasın kalemler, yazılanı da silemesin kimse. Hatıralar da mazide kalmasın. Arkadaşlarım 3. tekil şahıs olmasın. Davet et kuşları, şakısınlar bahçede. Hayrete şayan olsun. Sen sakın üzülme. İnsanlar duymasa da sesin sesini, defterler ve kalemler asla unutmayacak yazılıp çizileni.

İlgili Makaleler

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu