Vivarium… İsmi ne kadar da havalı, değil mi?
2019 yılı Belçika, Danimarka ve İrlanda ortaklığı ile yapılan ve daha çok gerilim kategorisinde değerlendirebileceğim film. Psikolojinin sınırlarını da zorlamıyor değil. Başrollerde Imogen Poots ve Jesse Eisenberg’in olduğu filmde, bir Black Mirror havası da var.
Konusu
Bir çift, ev ararken bir emlakçıya girer. Emlakçı onları bir eve götürür. Ancak o evde sıkışıp kalırlar. Hem zamanda hem de milyonlarca aynı evin olduğu yerde sıkışırlar. Aslında bu evler labirentleri andırıyor. Hadi çık çıkabilirsen! Bir de üstüne orada bir çocuğa bakmak zorunda bırakılmasınlar mı? Olay tamamen bu çiftin oradan çıkması üzerine odaklanıyor. Ancak bakmak zorunda oldukları ve bu dünyadan olmadığı kesin olan (Görünüşü normal insan) çocukla yaşadıkları şeyler, psikolojileri alt üst ediyor.
Ne anladık?
Kendimi hiç de anlamış gibi yaparak ya da bir anlam çıkararak zorlamayacağım. Filmin yüzde sekseni bittiğinde bende uyandırdığı tek duygu “merak” oldu. Bunun dışında herhangi bir duyguya kapılmadım. Filmin sonuna kadar ise psikolojinin sınırlarını zorladılar.
Zaman hırsızı!
Filme soyutsal yaklaşmayı ve mânâlar çıkarmayı çok isterdim. Vivarium, kelime anlamı olarak, “bilimsel amaçlarla hayvanların doğal davranışlarını gözlemlemek ve araştırmak için doğal hayat şartlarının oluşturularak muhafaza edildikleri yer.“ demektir.
İşte, konunun biraz da yukarıda bahsettiğim çocuğun davranışlarını gözlemlemek, onunla başa çıkabilmek olduğunu söyleyebilirim. Ancak yaklaşık 1 buçuk saatlik bu filmde, karşı tarafa geçen duygunun sadece “merak” olması şaşırtıcı. Çünkü genç yönetmen Lorcan Finnegan’ın bilimle yoğurduğunu düşündüğü Vivarium, tam bir fiyasko! Benim filmden tek anladığım “emlakçılardan uzak durun” oldu.
Kısır döngü film sevenlere tavsiye ederim. Ancak diğer herkes uzak dursun!
